Poniżej będę zamieszczał filmy warte obejrzenia.
………………………………………………………………………….

Zwariowałam

Film „Zwariowałam” Marii Wiernikowskiej, jest filmem z gatunku tych, które oglądamy z szeroko rozwartą buzią, kręcąc głową z niedowierzaniem. Najgorsze jest to, że z każdą kolejną sceną, z każdą kolejną informacją, która jak wiertło w miękkie drewno, wrzyna się w naszą świadomość, dociera do nas, że sytuacja w naszym kraju nie jest tak zła, jak zapewne sobie to nie jeden z nas wyobraża. Jest znacznie gorsza. Co więcej pisząc te słowa w roku 2012, wiedząc, jaki los spotkał jednego z głównych bohaterów reportażu – Andrzeja Leppera, włos jeży się na głowie, a zimny dreszcz przechodzi po plecach.

Z filmu wynika bowiem, ni mniej, ni więcej, że nasza ukochana III Rzeczpospolita, poziomem suwerenności przypomina, wspomniany niedawno przez miłościwie nam panującego premiera Donalda Tuska, Bantustan. Spróbujmy więc, wyobrazić sobie, że słynne wystąpienie Leppera w sejmie, krzyczącego z trybuny, jakoby w Polsce Talibowie testowali bakterie wąglika, okazało się prawdą… Trudne, nieprawdaż? Jeśli chcesz zostać dyplomowanym wariatem, z zadatkami na rasowego, moherowego oszołoma zapraszam do oglądania filmu.

W rozmowie przed projekcją uczestniczą: autorka filmu Maria Wiernikowska, prowadzący Sylwester Latkowski, Anita Gargas ( Ozon ), Andrzej Lepper ( Samoobrona – sprawca całego zamieszania), Wojciech Czuchnowski ( Gazeta Wyborcza ) i Piotr Pytlakowski ( Polityka ).

…………………………………………………………………………………………………………………….

Zniesławienie – czyli prawda o Antysemityzmie

Recenzje filmu:

„..Yoav Shamir, autor tego filmu, będąc Izraelczykiem, zdołał przeniknąć do ADL (Anti-Defamation League — Liga Przeciwko Zniesławianiu) Abe Foxmana. Udało mu się nawet dołączyć do „międzynarodowej misji” Foxmana. Shamir podążył również za wycieczką izraelskiej szkoły średniej do Oświęcimia. Przedstawia nam intymny materiał filmowy, pokazujący izraelską młodzież poddawaną indoktrynacji — prowadzącej do zbiorowego strachu i całkowitej neurozy — tuż przed ich wstąpieniem do IDF (Izrael Defence Forces — Siły Obronne Izraela).

Ogólny obraz, z którym pozostawia nas film, jest co najmniej groteskowy. Film szczegółowo opisuje agresywne, wulgarne, zorganizowane podsycanie strachu u Izraelczyków i syjonistycznych Żydów. „Jesteśmy wychowywani tak, aby wierzyć, że jesteśmy nienawidzeni” — mówi uczennica izraelskiej szkoły średniej w drodze do obozu koncentracyjnego. „W ADL wreszcie możemy być Żydami” — mówi starsza amerykańska Żydówka.

Shamir daje nam możliwość zobaczenia, jak źle zachowują się młodzi Izraelczycy w Polsce. Zobaczycie ich pogardę wobec miejscowej ludności i brak szacunku dla Polaków i polskich instytucji. Możecie też zobaczyć Izraelczyków przypisujących innym swoją własną nienawiść. Z jakiegoś powodu są przekonani, że wszyscy są tak samo bezlitośni, jak oni sami. Izraelskie dzieciaki są przesiąknięte strachem, a mimo to dobrze się bawią. Możecie obejrzeć jak urządzają sobie imprezę, tańcząc w autobusie w drodze do Oświęcimia. Możecie zobaczyć, jak przegryzają chipsy podczas oglądania w telewizji wycieńczonego więźnia obozu koncentracyjnego pijącego swoją rozwodnioną zupę.

Shamir udostępnia nam niezwykłe zdjęcia ukazujące Abe Foxmana ze światowymi liderami. Szef ADL dumnie nalega na sprzedaż swojego ulubionego produktu. Shamir przedstawia ofertę ADL prostymi słowami. „My (ADL) będziemy waszymi sojusznikami w amerykańskim Kongresie, a w zamian chcemy jedynie, żebyście razem z nami walczyli z antysemityzmem”. Shamir zdaje sobie sprawę, że jeśli Foxman i ADL mogą zagwarantować swobodny dostęp do amerykańskich przedsionków władzy, to znajduje tu zastosowanie „antysemickie” przesłanie analizowane w „Protokołach Mędrców Syjonu” powinno być otwarcie przedyskutowane.

Możemy zobaczyć, jak Foxman i jego międzynarodowa misja rozmawiają z ukraińskim prezydentem zapewniając go, że ADL może z łatwością pomóc mu w Ameryce, jeśli tylko nie będzie on „porównywał Holokaustu z Hołodomorem (Wielkim głodem na Ukrainie, ukraińskim Holokaustem)”. „Jeśli dokonałby pan takiego porównania, przyniosłoby to odwrotny skutek” — powiedział Foxman do ukraińskiego przywódcy.

Można by się zastanawiać, jak to się stało, że Foxman, który zarabia na życie dzięki żydowskim tragediom, tak niechętnie widzi Ukraińców rozmyślających nad ich własną przeszłością, czy dzielenie się nią z innymi?

To w istocie dobre pytanie. Myślę, że mamy tu do czynienia przede wszystkim z ideą narodu wybranego. Foxman nie chce, aby jego raison d’tre (racja bytu), tzn. Holokaust, konkurował, był przyćmiony albo nawet kwestionowany przez jakiekolwiek inne ludobójstwo. Nie koniec na tym, gdyż jak potwierdza to w swojej doskonałej książce „Wiek Żydów” profesor Harvardu Yuri Slezkine, żydzi byli w rzeczywistości „gorliwymi stalinowskimi egzekutorami”. Bolszewiccy żydzi byli poważnie zamieszani w zbrodnie ludobójstwa przeciwko Ukraińcom i innym narodom. Gdyby ktoś chciał poczytać o „stalinowskich żydach” w syjonistycznych izraelskich mediach, warto zacząć od artykułów Severa Plockera na Ynet.co.il. „Nie możemy zapomnieć, że niektórzy z największych współczesnych morderców byli żydami” — pisze syjonista Plocker. Abe Foxman musi o tym wszystkim wiedzieć. Obstaje on przy tym, że Ukraińcy nie powinni łączyć swojej przerażającej przeszłości z Shoah, ponieważ wie, że zbyt wielu spośród jego ziomków jest bezpośrednio zamieszanych w zbrodnie przeciwko ukraińskiemu narodowi..”

„Defamation” – musicie to obejrzeć!!! Recenzja Gilada Atzmona