Bez wieży
Kościół świętego Wojciecha był ulubionym kościołem mojego dzieciństwa. Nad ołtarzem czuwał Chrystus w błękitach i wydawało mi się, że w tle widać podczas Mszy Świętej kawałek prawdziwego, gwiaździstego nieba. Nieba wewnątrz kościoła, który daje dziecku poczucie bezpieczeństwa i świadomość, że zły świat jest bardzo daleko, że dziecku nic stać się nie może i że kościół świętego Wojciecha będzie tu trwał na zawsze. W NIEZMIENNEJ postaci.
Dorosłość to rozczarowanie i stracone złudzenia. Fizyczne odczuwanie przemijania i nieuchronności.
Kiedy wracam pamięcią do wystroju wnętrza kościoła świętego Wojciecha, czuję się silniejsza duchem i wzruszona zarazem. Pamiętam, jak z Mamą odwiedzałyśmy księdza profesora Stanisława Piotrowskiego w pobliskim Seminarium. Przywołuję po wielokroć przez minione lata, Jego niezwykłą przenikliwość i Jego przesłania. Gdy byłam dzieckiem, mówił do mnie zawsze „Martuchno”. Tak też zwracał się do mnie jako do osoby dorosłej. Troszczył się i przestrzegał, przewidując zasięg i przejawy zła. Ksiądz Profesor był jednym z najwspanialszych ludzi, jaki w życiu poznałam.Udzielał mi mądrych, przenikliwych rad. Darzyłam go szczególną atencją i nigdy Go nie zapomnę. Continue reading „Bez wieży”