W ostatnich latach nasiliło się w przestrzeni publicznej przekonanie, że wstyd być Polakiem. Polak to katolik, konserwatysta, antysemita, przywiązany do tradycji, ktoś z ciemnogrodu, zaściankowy, odrzucający, a częściej nie rozumiejący duchu postępu zachodniego świata i całej ideologii, która się z tym wiąże.
Prawda jest jednak zupełnie inna. Polska jako naród ma z pewnością dużo mniej powodów do wstydu niż inne europejskie państwa. Retorykę wstydu wprowadzili pseudointelektualiści, którzy goniąc za postępem wyparli się tego,co prawdziwie polskie w imię nowoczesności, w imię wartości europejskich w rozumieniu lewicowo-liberalnych zasad.
Dobra wypowiedź antypolska pozwala zaistnieć medialnie pseudoelicie przynajmniej na kilka dni. Niskie poczucie wartości wśród Polaków, „polskość to nienormalność”, sprowadza się do tego, że łatwiej o antagonizmy w społeczeństwie, ponieważ dyskusja nie opiera się na rzetelnych argumentach, a stała jedynie obraźliwym etykietkowaniem adwersarza. Wady narodowe, złe epizody z przeszłości należy krytykować, ale nie wtedy, kiedy budowane są one na kłamstwach i półprawdach. Polacy mają jednakoż wiele dobrego do znalezienia w swojej historii, bohaterach, wydarzeniach, które mogą zaoferować jako wzór do naśladowania dla innych narodów. Powinni być dumni z racji swej narodowości! Uzmysłowić sobie, dlaczego „pedagogika wstydu” w Polsce tak łatwo się rozprzestrzeniła oraz jakie przyniosła skutki.
o Konferencji