Ulicą Branickiego idąc…
Ulicą Branickiego idę od ronda im. dr Andrzeja Lussy. Powraca ta sama przedziwna refleksja: dr Lussę pamiętam jako człowieka skromnego, stonowanego, zaangażowanego społecznika, taktowanego oraz refleksyjnego rozmówcę i nie wiem, czy aż tak chciałby być wyróżniony rondem w centrum miasta.
Pamiętam szczególnie naszą ostatnią rozmowę…
Po prawej – Teatr im Węgierki, nakładające się plenery parku – te sprzed czterdziestu lat i obecne. Kładka nad Białką – nienaturalnie regularną, pozbawioną tajemniczości. Mijający przechodnie ze średnią wieku powyżej siedemdziesiątki.Wczesnym popołudniem widać jak Białystok się starzeje. Ilu desperatów stąd wyjechało? Gdzie ich można teraz spotkać? W Lądku, Berlinie, a nawet Urugwaju? Białystok coraz bardziej bezludny, coraz bardziej pustynny nawet w miejscach najintensywniej, ożywczej zieleni. Continue reading „Ulicą Branickiego idąc…”
